PANDUANKINI | Sistem pendidikan di Malaysia rumit dan dibentuk oleh masyarakat berbilang etnik dan kemajmukan budaya, unsur sejarah, persekitaran sosial semasa serta dasar pendidikan.

Apabila timbul kontroversi melibatkan pelajaran pengenalan tulisan Jawi untuk sukatan pelajaran sekolah rendah, segmen masyarakat berbeza muncul dengan pandangan yang bercampur-campur.

Kumpulan pendidikan sekolah Cina, Dong Zong menjadi tajuk utama berita apabila Perdana Menteri Dr Mahathir Mohamad melabelkannya sebagai "rasis" kerana menentang penambahan pelajaran Jawi untuk sekolah vernakular Cina.

Adakah benar Dong Zong sebuah pertubuhan rasis sebagaimana dakwaan perdana menteri? Apakah sebenarnya kumpulan Dong Zong dan Jiao Zong?

Dalam usaha untuk mempromosikan pemahaman yang lebih mendalam terhadap kemajmukan budaya, PanduanKini kali ini akan memberi tumpuan terhadap pertubuhan yang menjadi payung pendidikan sekolah Cina dan pendidikan bahasa ibunda di negara ini.

Apa itu Dong Zong, Jiao Zong dan Dong Jiao Zong?

Pada era awal Malaya, sekolah Cina ditubuhkan oleh komuniti Cina, terutamanya melalui persatuan mereka dan sumbangan derma orang ramai. 

Lembaga pengurusan sekolah kemudiannya ditubuhkan untuk menubuhkan, mengurus dan mengendalikan sekolah-sekolah berkenaan.

Diasaskan pada bulan Ogos 1954, Persekutuan Persatuan-Persatuan Lembaga Pengurus Sekolah Cina Malaysia atau Dong Zong, merupakan badan induk bagi pengurusan semua sekolah Cina di 13 buah negeri.

Walaupun pengurusan sekolah Cina individu ditubuhkan di bawah Akta Pendidikan, Dong Zong dan ahli gabungannya didaftarkan di bawah Akta Pertubuhan.

Jiao Zong atau Persatuan Guru-guru Sekolah Cina Malaysia pula ditubuhkan pada tahun 1951, empat tahun lebih awal daripada Dong Zong.

Jiao Zong ditubuhkan sebagai maklum balas terhadap penggubalan Ordinan Pendidikan berdasarkan Laporan Barnes yang mencadangkan penggunaan Bahasa Inggeris dan Bahasa Melayu sebagai medium pengajaran untuk menggantikan pendidikan bahasa ibunda di sekolah bahasa Cina dan Tamil.

Jiao Zong menyokong supaya semua kaum sepatutnya mendapat hak yang sama terhadap pendidikan bahasa ibunda mereka.

Kedua-dua Dong Zong dan Jiao Zong merupakan pertubuhan pendidikan sekolah Cina yang paling tinggi dalam masyarakat itu. Secara bersama, gabungan dua pertubuhan ini dikenali sebagai Dong Jiao Zong.

Apakah Sekolah Rendah Kebangsaan (SRK) dan Sekolah Rendah Jenis Kebangsaan (SRJK)?

Tidak lama selepas orang Cina berhijrah dan menetap di Tanah Melayu pada 1819, mereka mendirikan sekolah Cina pertama yang ditubuhkan paling awal kira-kira 200 tahun lalu.

Sekolah-sekolah ini kemudiannya dimasukkan ke dalam sistem pendidikan kebangsaan pada tahun 1950-an.

Laporan Penyata Razak pada tahun 1956, yang menggariskan dasar pendidikan negara selepas merdeka, mengiktiraf kewujudan pelbagai aliran pendidikan dan membenarkan penerapan bahasa ibunda sebagai medium pengajaran di sekolah.

Laporan itu juga menggolongkan sekolah rendah menjadi dua kategori - sekolah rendah standard dan sekolah rendah jenis standard, yang kedua-duanya menjadi prototaip Sekolah Kebangsaan (SK) dan Sekolah Rendah Jenis Kebangsaan (SRJK).

Sejak itu, sekolah rendah Cina dan Tamil telah menggunakan kurikulum biasa yang ditetapkan oleh kerajaan.

Setakat 2018, statistik Kementerian Pelajaran menunjukkan daripada 7,985 sekolah rendah di Malaysia, sejumlah 16.26 peratus atau 1,298 adalah sekolah rendah Cina. Sebanyak 518,543 kanak-kanak belajar di sekolah rendah Cina dan ini merupakan 18.78 peratus daripada jumlah murid sekolah rendah pada tahun sama.

Statistik Dong Zong juga menunjukkan terdapat 1,298 SRJK Cina pada tahun 2018 berbanding 1,346 sekolah pada tahun 1970, pengurangan sebanyak 48 buah sekolah. 

Begitu juga, terdapat berbanding tahun 2017. 

Walau bagaimanapun, jumlah sekolah kebangsaan meningkat sebanyak 1,601 sekolah antara 1970 dan 2018, manakala jumlah SRJK Tamil berkurangan sebanyak 133.

Mengapa terdapat ketakutan berterusan bahawa pendidikan sekolah Cina akan dimansuhkan?

Kewujudan dan bilangan sekolah Cina berkait rapat dengan dasar pendidikan kerajaan.

Walaupun Penyata Razak membenarkan pendidikan pelbagai aliran, Perenggan 12 Penyata Razak menyatakan:

"...tujuan terakhir dasar pelajaran hendak menyatukan budak-budak daripada semua bangsa di dalam negeri ini dengan memakai satu peraturan pelajaran yang meliputi semua bangsa dengan menggunakan bahasa kebangsaan sebagai bahasa pengantar yang besar, walaupun perkara ini tidak dapat dilaksanakan dengan serta merta melainkan hendaklah diperbuat dengan beransur-ansur." (Laporan Razak 1956) 

Penyata itu juga mengatakan bahawa kemajuan ke arah matlamat ini tidak boleh tergesa-gesa dan mesti beransur-ansur.

Perkara ini menerbitkan rasa ketakutan yang mendalam dalam pertubuhan pendidikan sekolah Cina mengenai masa depan sekolah Cina.

Selepas bantahan masyarakat Cina, menteri pelajaran ketika itu Abdul Razak Hussein memutuskan untuk tidak memasukkan 'tujuan akhir' laporannya ke dalam Ordinan Pelajaran 1957.

Justeru itu, pendidikan negara tergolong menjadi Sekolah Rendah Jenis Kebangsaan (SRJK) dan Sekolah Jenis Kebangsaan (SRK). 

Bagaimanapun, Seksyen 21(2) Akta Pelajaran 1961 membenarkan menteri pendidikan untuk menukar SRJK menjadi SRK.

Peruntukan kontroversi ini hanya dimansuhkan 35 tahun kemudian selepas Najib Razak menjadi menteri pendidikan.

Seiring peredaran waktu, dengan mengambil kira faktor penghijrahan ke kota dan pembandaran, maka terdapat keperluan untuk membina sekolah Cina di kawasan bandar.

Sekolah-sekolah sedia ada sudah terlalu padat dengan kebanyakan sekolah menampung lebih 3,000 pelajar.

Walau bagaimanapun, pertubuhan pendidikan sekolah Cina sering mendapati menjadi suatu cabaran untuk mendapatkan kelulusan bagi permohonan untuk membina sekolah rendah Cina yang baru.

Senario di kawasan luar bandar cukup berbeza di mana sekolah-sekolah Cina menyaksikan kemerosotan yang cukup ketara dalam bilangan pelajar yang didaftarkan.

Sesetengah sekolah berkurangan muridnya dengan memiliki beberapa dozen pelajar sahaja dan terpaksa berjuang untuk hidup, manakala yang lain terpaksa ditutup.

Terdapat juga keadaan di mana sekolah-sekolah yang terletak di pusat-pusat bandar yang padat penduduk terpaksa berpindah ke kawasan kediaman kerana kesesakan atau pembangunan.

Dalam keadaan ini, muncul istilah baru (dan pelik) - 'Sekolah rendah Cina yang berpindah'.

Istilah ini merujuk kepada perpindahan sekolah bersaiz kecil (sekolah dengan kurang daripada 150 pelajar) dari kawasan luar bandar ke bandar atau kawasan separa bandar serta penempatan semula sekolah dari pusat bandar ke kawasan kediaman.

Sesetengah sekolah memilih untuk mengekalkan nama aslinya, manakala yang lain meletakkan nama baru. Itulah sebabnya ada beberapa sekolah yang berpindah dari Imbi ke Cheras (di Kuala Lumpur) yang masih dipanggil SJK (C) Imbi.

Apakah "sekolah persendirian Cina"?

Sebelum tahun 1961, kerajaan memberikan bantuan kewangan kepada sekolah menengah berbilang kaum tanpa mengira aliran pendidikan mereka.

Walau bagaimanapun, Akta Pelajaran 1961 menyatakan bahawa hanya sekolah dengan kata pengantar bahasa Melayu dan Inggeris sahaja yang dapat terus menikmati peruntukan tersebut.

Sekali lagi, kumpulan pendidikan sekolah Cina membantah dan sebagai akibatnya kerajaan melucutkan kewarganegaraan presiden Jiao Zong, Lim Lian Geok dan mengharamkan buku-bukunya.

Sesetengah sekolah kemudian membuat keputusan yang sukar untuk menuruti keputusan kerajaan dan menjadi sekolah menengah jenis kebangsaan Cina.

Walau bagaimanapun, terdapat juga sekolah lain yang memutuskan untuk mencuba dan terus hidup berdikari supaya mereka dapat meneruskan pendidikan dalam bahasa ibunda dan akhirnya mereka dikenali sebagai "sekolah persendirian Cina".

Asal usul Sijil Peperiksaan Bersepadu (UEC)

Apabila Akta Pelajaran 1961 berkuat kuasa, kerajaan tidak lagi menyediakan pembiayaan kepada sekolah menengah vernakular.

Dalam keadaan itu, Dong Jiao Zong mula mengambil peranan penting di kalangan sekolah-sekolah persendirian Cina dalam kapasiti yang serupa dengan Kementerian Pendidikan.

Dong Jiao Zong terpaksa merangka sukatan pelajaran untuk sekolah-sekolah persendirian ini. 

Pada tahun 1975, ia memperkenalkan ujian piawaian Sijil Peperiksaan Bersepadu (UEC).

Sehingga tahun 2018, terdapat 60 buah sekolah persendirian Cina dengan pendaftaran seramai 66,723 pelajar atau tiga peratus pelajar sekolah menengah Malaysia.

Kurang dua peratus pelajar sekolah persendirian Cina ini terdiri daripada pelajar bukan Cina.

Daripada 3,003 sekolah menengah di seluruh negara, sejumlah 2,426 merupakan sekolah menengah kebangsaan.

Apakah mata pelajaran yang diajar di sekolah rendah Cina?

Mungkin ada yang ingin tahu subjek apa yang diajar di sekolah rendah jenis kebangsaan Cina.

Sebenarnya, semua sekolah jenis kebangsaan Cina dan Tamil menggunakan kurikulum yang ditetapkan oleh Bahagian Pembangunan Kurikulum Kementerian Pendidikan.

Kurikulum untuk kedua-dua sekolah jenis kebangsaan dan sekolah kebangsaan adalah mirip, perbezaannya adalah pada masa yang diperuntukkan untuk setiap mata pelajaran.

Sebagai contoh, tempoh pembelajaran bahasa Inggeris dan pendidikan moral (atau pengajian agama) di sekolah rendah jenis kebangsaan adalah lebih pendek daripada sekolah kebangsaan.

Di sekolah jenis kebangsaan yang mana bahasa Tamil dan Cina menjadi subjek teras, murid akan menghabiskan masa lima hingga enam jam seminggu dalam bahasa tersebut.

Sekolah kebangsaan yang mengajar bahasa tambahan memperuntukkan dua jam untuk kelas-kelas tersebut. Bahasa tambahan yang diajar termasuk bahasa Arab, Cina, Tamil, Iban, Kadazan atau Semai.

Adakah sekolah persendirian Cina menggunakan kurikulum dari China atau Taiwan?

Sesetengah orang mungkin mengandaikan bahawa pengasas sekolah menengah Cina telah menggunakan kurikulum dari China atau Taiwan tetapi tanggapan ini tidak benar sama sekali.

Dong Jiao Zong telah menetapkan kurikulum sekolah dan menjalankan ujian UEC untuk sekolah menengah rendah (bersamaan dengan tingkatan satu hingga tingkatan tiga di sekolah-sekolah kerajaan) dan pelajar menengah atas (Tingkatan 4 sampai Tingkatan 6).

Bagi peperiksaan UEC, pelajar sekolah menengah perlu mengambil lapan mata pelajaran untuk peperiksaan mereka (beberapa adalah pilihan), manakala terdapat 22 mata pelajaran (termasuk mata pelajaran wajib dan pilihan) dalam peperiksaan menengah atas.

Bahasa Malaysia adalah mata pelajaran wajib bagi pelajar-pelajar sekolah rendah dan menengah Cina.

Selain belajar Bahasa Malaysia, Bahasa Cina dan Bahasa Inggeris, para pelajar sekolah menengah juga mempelajari subjek matematik, sejarah dan geografi.

Apabila memasuki peringkat menengah atas, pelajar akan memilih aliran yang mereka mahu, sama ada sains, sastera dan perdagangan, perdagangan atau lain-lain.

Kontroversi sering timbul mengenai subjek sejarah yang diajar di sekolah persendirian Cina kerana terdapat pihak yang mempersoalkan sejarah mana yang diajar kepada pelajar.

Pelajar menengah rendah diajar sejarah Malaysia, Asia Tenggara, Asia Selatan, China dan Eropah serta tamadun dan agama kuno.

Pelajar sekolah menengah atas pula perlu belajar sejarah Malaysia dan negara-negara jiran di Asia Tenggara.

Ini termasuklah prasejarah rantau ini, akulturasi dalam peradaban purba Cina dan India, kedatangan Islam di Malaysia dan kemunculan kesultanan Melayu Melaka.

Para pelajar juga berpeluang untuk mempelajari sejarah moden Malaysia, termasuk gerakan reformasi 1998 susulan pemecatan bekas timbalan perdana menteri Anwar Ibrahim, tsunami pilihan raya pada tahun 2008 dan penubuhan 1MDB.

Perlu dimaklumkan, walaupun Dong Jiao Zong menetapkan dasar pendidikan keseluruhan untuk sekolah persendirian Cina, setiap sekolah diberi autonomi untuk mengurus pentadbiran dan hal ehwalnya serta menyusun sukatan pelajarannya.

Walau bagaimanapun, hal ini telah membawa kepada perbezaan dalam sistem sekolah persendirian Cina.

Misalnya, sesetengah sekolah hanya akan mengajar sukatan pelajaran UEC, manakala yang lain pula mengajar sukatan pelajaran UEC dan Sijil Pelajaran Malaysia (SPM).

Selain itu, ada sekolah mengajar kedua-dua sukatan pelajaran tetapi lebih menumpukan kepada UEC.

Kenapa ada budaya kutipan derma untuk penyelenggaraan sekolah Cina?

Sering kali terjadi, keluarga yang menghantar anak-anak mereka ke sekolah Cina akan diminta oleh anak-anak mereka untuk menghulurkan sumbangan derma bagi tujuan penyelenggaraan sekolah.

Mengapakah ini berlaku ketika sekolah Cina menjadi sebahagian daripada sistem pendidikan?

Terdapat dua jenis sekolah rendah Cina:

Sekolah subsidi penuh yang mendapat peruntukan kerajaan penuh (dengan tanah sekolah milik kerajaan).

Sekolah separa subsidi yang hanya menerima separuh jumlah peruntukan (dengan tanah sekolah dimiliki lembaga pengurusan sekolah atau pemegang amanah).

Pentadbiran BN sebelumnya telah berulang kali menggesa sekolah separa subsidi untuk menyerahkan tanah sekolah mereka dan menjadikan sekolah mereka sebagai sekolah subsidi penuh.

Walau bagaimanapun, sekolah rendah Cina yang telah mengubah pemilikan tanah mereka kepada kerajaan sering mendapati mereka tidak mempunyai peruntukan yang diperlukan untuk membaiki dan mengekalkan kemudahan serta infrastruktur mereka.

Apabila Timbalan Menteri Pelajaran Teo Nie Ching masih menjadi sebahagian daripada pembangkang pada tahun 2017, dia pernah melawat sekolah Cina yang dipenuhi dengan anai-anai walaupun dengan status sekolah subsidi penuh.

Beliau juga menyarankan supaya semua sekolah Cina menerima peruntukan yang sama tanpa mengira status pemilikan tanah dan berkata kerajaan tidak boleh melayan sekolah-sekolah Cina secara berbeza hanya kerana status tanah mereka.

Malah, tiada sebutan "subsidi penuh" atau "separa subsidi" dalam Akta Pendidikan 1996 dan tidak ada peruntukan yang membabitkan layanan berbeza yang mesti diberikan kepada sekolah mengikut status tanah mereka.

Seksyen 16 Akta Pendidikan hanya mengklasifikasikan sekolah, termasuk sekolah rendah Cina, kepada tiga kategori - sekolah kerajaan, sekolah bantuan kerajaan atau sekolah swasta.

Kadang-kadang, sekolah Cina mendapati mereka kekurangan dana untuk membayar bil kemudahan awam, pengembangan bangunan sekolah atau bilik darjah, penyelenggaraan serta pembelian peralatan dan perabot baru.

Inilah sebabnya sekolah Cina mengumpul sumbangan dana daripada orang ramai.

Terutamanya bagi sekolah-sekolah persendirian Cina yang tidak "diiktiraf" oleh kerajaan kerana diklasifikasikan Kementerian Pendidikan sebagai "sekolah swasta."

Oleh itu, kerajaan tidak menyalurkan apa-apa peruntukan kepada sekolah-sekolah ini.

Empat sekolah persendirian Cina di Selangor hanya mula menerima peruntukan selepas Pakatan Rakyat (PR) mengambil alih kuasa di negeri itu selepas pilihan raya umum 2008.

PR yang turut memerintah Perak pada 2008 telah memperuntukkan 1,000 hektar tanah kepada sembilan sekolah persendirian Cina untuk menjana pendapatan dan membebaskannya daripada bergantung sumbangan dana kerajaan.

Sementara itu, kerajaan Sarawak turut berbuat hal yang sama dengan memperuntukkan 2,000 hektar tanah bagi tujuan serupa untuk sekolah persendirian di negeri itu.

Sekolah-sekolah ini menikmati peruntukan belanjawan persekutuan pertama mereka ketika Pakatan Harapan mengambil alih Putrajaya tahun lepas dan Menteri Kewangan Lim Guan Eng membentangkan Belanjawan 2019.

Bagaimanapun, Menteri Pendidikan Dr Maszlee Malik pernah mengulas bahawa sekolah-sekolah persendirian Cina tidak akan diberi pembiayaan kerana mereka bukan sebahagian daripada sistem pendidikan negara.

Tetapi selepas dikritik, menteri itu kemudian menjanjikan peruntukan untuk sekolah-sekolah persendirian Cina di bawah belanjawan pembangunan persekutuan.

Walau apa pun, peruntukan sedemikian masih tidak cukup untuk membiayai operasi sekolah-sekolah persendirian Cina. Sekolah-sekolah ini sangat bergantung kepada sumbangan awam.

Oleh itu, pelajar mereka sering muncul di restoran dan tempat-tempat awam lain untuk meminta derma serta mereka turut mengambil bahagian dalam majlis kutipan dana yang lain.

Makanya, sekolah-sekolah berkenaan telah menamakan bangunan, dewan atau bilik darjah mereka dengan nama penderma.

Ke mana lepasan sekolah rendah Cina melanjutkan pelajaran?

Kebanyakan lepasan sekolah rendah Cina tidak akan melanjutkan pelajaran ke sekolah menengah persendirian Cina.

Perangkaan Kementerian Pendidikan menunjukkan pada tahun 2018, sekitar 18.78 peratus murid sekolah rendah belajar di sekolah rendah Cina, tetapi hanya dua peratus penuntut yang mendapat pendidikan menengah mereka di sekolah persendirian Cina.

Ke mana pelajar lepasan sekolah menengah Cina pergi?

Satu kajian yang dibuat Dong Zong pada 2017 mengesan 8,655 lepasan pelajar 60 sekolah persendirian Cina pada tahun 2015, menunjukkan 76.18 peratus atau 6,593 lepasan sekolah melanjutkan pengajian mereka.

Di antara mereka yang memilih untuk melanjutkan pengajian mereka, sebanyak 56.24 peratus belajar di peringkat tempatan.

Daripada jumlah itu, 81.31 peratus menuntut di universiti atau kolej swasta tempatan, manakala 14.67 peratus di kampus tempatan bagi universiti asing, 0.19 peratus di universiti awam dan 3.83 peratus tidak diketahui.

Beberapa pelajar yang mengambil SPM melanjutkan pelajaran mereka ke tingkatan enam atau matrikulasi.

Daripada 40.41 peratus pelajar yang melanjutkan pendidikan di luar negara, sebanyak 60.66 peratus daripada mereka belajar di Taiwan, diikuti oleh Singapura (13.89 peratus), China (6.5 peratus) dan Australia (6.5 peratus)

Walaupun UEC tidak diiktiraf oleh universiti awam tempatan, sijil itu diterima pakai banyak universiti di seluruh dunia, termasuk di Australia, Singapura, Amerika Syarikat dan United Kingdom.

Perlu dimaklumkan beberapa institusi pengajian tinggi swasta yang telah memakai bahasa Cina sebagai bahasa pengantarnya juga telah ditubuhkan oleh masyarakat Cina.

Nanyang University merupakan universiti pertama di Singapura yang ditubuhkan pada tahun 1956 ketika pulau itu masih sebahagian daripada Persekutuan Tanah Melayu.

Universiti tersebut kemudian memakai bahasa Inggeris sebagai bahasa pengantar dan seterusnya bergabung dengan University of Singapore untuk membentuk National University of Singapore (NUS).

Pada tahun 1990-an, masyarakat Cina menubuhkan tiga institusi pengajian tinggi - Southern University College di Johor Baru, Kolej Universiti New Era di Kajang dan Kolej Komunikasi Universiti Han Chiang - semuanya telah dinaik taraf kepada status kolej universiti.

Kira-kira separuh daripada pelajar ketiga-tiga kolej universiti berkenaan merupakan lulusan sekolah Cina persendirian.

Apa kata pengkritik mengenai Dong Zong dan Jiao Zong?

Semasa era pemerintahan BN, Dong Zong kerap dilemparkan kritikan, terutamanya daripada pemimpin Umno. 

Ini termasuk beberapa pemimpin yang kini menjadi sebahagian daripada kerajaan PH seperti Dr Mahathir dan Menteri Dalam Negeri Muhyiddin Yassin.

Semasa kontroversi isu pelajaran pengenalan tulisan Jawi baru-baru ini, Mahathir menyifatkan Dong Zong sebagai "rasis" selepas mendakwa langkah kerajaan untuk memperkenalkan pelajaran tulisan Jawi di sekolah-sekolah vernakular sebagai "Islamisasi".

"(Dahulu) kita buat sekolah satu kampus – Sekolah Wawasan – sekolah Cina, sekolah Tamil, dan sekolah kebangsaan di dalam satu kampus.

“Dia tak mahu (kerana) takut anak dia konon bercampur dengan orang Melayu. Jadi dia (Dong Zong) tak suka orang Melayu.

“Semua dia bantah. Tak pernah setuju dia dengan apa-apa pun (keputusan kerajaan)."

Selain itu, Mufti Perlis Dr Mohd Asri Zainul Abidin pula mahu masyarakat di negara ini digemblengkan untuk menggempur kumpulan pelampau yang menentang pelaksanaan pengenalan tulisan Jawi dalam buku teks subjek Bahasa Malaysia di sekolah Cina dan Tamil.

“Kumpulan pelampau seperti ini sepatutnya disenaraikan di bawah anasir subversif dalam negara. Mereka hendaklah dianggap sebagai satu ancaman kepada negara setaraf dengan ancaman terrorisme.

“Masyarakat Malaysia hendaklah digemblengkan untuk menggempur kumpulan pelampau ini sehingga mereka pulih atau keluar meninggalkan negara ini,” katanya pada satu hantaran di Facebook.

Walaupun tidak menyebut sebarang nama, tetapi Dr Mohd Asri turut melampirkan keratan berita Malaysiakini yang bertajuk “Dong Zong rasis, tak pernah setuju apa-apa pun, kata Mahathir.”

Sementara itu, Presiden Ikatan Muslimin Malaysia (Isma) Aminuddin Yahaya mengecam DongZong sebagai kumpulan yang hanya mementingkan perasaan kaum Cina sahaja tetapi tidak peduli perasaan kaum-kaum lain.

Adakah Dong Zong menolak integrasi kebangsaan?

Tidak dapat disangkal, matlamat asal pendidikan Cina adalah untuk menyediakan pendidikan dalam bahasa ibunda kepada semua kanak-kanak kaum Cina.

Tetapi, seiring perkembangan zaman, sekolah yang dianggap sebagai pendidikan bahasa ibunda itu tidak lagi eksklusif kepada pelajar Cina sahaja kerana ia mula mengambil para pelajar daripada kaum lain.

Kajian Dong Zong pada 2017 menunjukkan penurunan jumlah murid Cina di sekolah rendah Cina dari 2010 hingga 2017, manakala murid bukan Cina meningkat daripada 11.8 peratus kepada 18.2 peratus dalam tempoh yang sama.

Contohnya, semua pelajar di Sekolah Jenis Kebangsaan (Cina) Yuk Chuen di Changkat Jering, Perak, terdiri daripada orang Melayu.

Walaupun sekolah rendah Cina menerima murid-murid bukan Cina, mereka masih menolak pelaksanaan pendidikan satu aliran yang menurut mereka akan menghakis hak pendidikan bahasa ibunda.

Ketakutan kumpulan pendidikan sekolah Cina berpunca daripada perkembangan sejarah mengenai dasar pendidikan di negara ini.

Mereka begitu sensitif terhadap rancangan intergrasi dan perpaduan yang disarankan kerajaan ketika Laporan Penyata Razak 1956 menyebut bahawa matlamat utamanya menjadikan bahasa Melayu sebagai bahasa pengantar.

Kementerian Pendidikan pertama kali menganjurkan program "integrasi sekolah" pada tahun 1985 dan merangka Pelan Integrasi Siswa untuk Perpaduan (Rimup) pada tahun berikutnya.

Mahathir kemudian mencadangkan konsep "Sekolah Wawasan" yang menyepadukan murid sekolah pelbagai aliran melalui perkongsian bersama kemudahan seperti kantin, padang dan dewan.

Dalam satu kenyataan yang dikeluarkan pada tahun 2000, Dong Zong tidak bersetuju bahawa sekolah wawasan dapat mempromosikan perpaduan melalui interaksi murid-murid pelbagai kaum.

"Sekiranya ini tidak dibina di atas premis kesaksamaan dan keadilan, interaksi pelajar berbilang kaum tidak akan membantu meningkatkan persefahaman antara kaum.

"Ia akan mewujudkan keraguan dan perselisihan kerana ketidakadilan dan akan memisahkan masyarakat serta mencetuskan konflik," katanya.

Bagaimanapun, Dong Zong juga menyedari bahawa sekolah-sekolah persendirian Cina - di mana pelajar Cina adalah majoriti - tidak mempunyai persekitaran untuk interaksi pelbagai kaum.

Ini telah mendorong kumpulan pendidikan itu untuk menubuhkan pasukan petugas khas bagi pembangunan pelbagai kaum dan budaya dengan kerjasama Dewan Bahasa dan Pustaka serta sekolah agama untuk mengadakan aktiviti pelbagai kaum yang melibatkan sekolah-sekolah persendirian Cina.

Susunan Panduan Kini oleh Wong Kai Hui.